Bounty en rijst

Lieve allemaal,

Na 7 wifiloze dagen zijn we weer even online (erg traag, maar wel verbinding). Woensdag moesten we vroeg op om om half 6 met de jeep naar Carti aan de Caribische kust te gaan en vervolgens per boot naar de San blas eilanden van de Kuna Indianen. Onderweg moesten we nog stoppen bij een kantoortje in een parkeergarage. Wij hadden alleen onze jeeptocht geregeld, maar in het kantoortje werden we toch vriendelijk verzocht of beter gezegd gedwongen te kiezen naar welk eiland en vervolgens naar welk hostel we gingen. De meeste hostels hadden belachelijk hoge prijzen, dus maakten we de keuze voor hostal Robinson op eiland Robinson gemakkelijk. Daar kregen we namelijk met z'n tweeën een hutje aan het strand en drie maaltijden per dag voor 25 dollar per persoon. Een goede deal!

We reden dwars door de, grotendeels autonome, Kuna regio. Hier wonen de Kuna-Indianen, die het liefst in vale, versleten kleding of, nog beter, in hun bh rondlopen. Maar wanneer zij naar het dorp gaan trekken de vrouwen hun mooie, kleurrijke kleding met vele sieraden aan. Op de eilanden leven vaak maar 1-3 families die ondertussen veel nieuwe familiebanden met elkaar hebben ;-). 

Samen met twee Nederlandse jongens vertrokken we vanaf Carti per boot naar ons eiland. Eerst over een riviertje en daarna de zee op. Op zee was het woest en werden we nat. Maar een uurtje later kwamen we aan op ons bounty-eiland: wit strand, palmbomen, kokosnoten, blauwgroene zee en hutjes van bamboestokken. Het eiland zag er erg mooi uit. Er waren drie hostels en in ons hostel waren alleen wij, de Nederlandse jongens en een Italiaans stelletje. En meneer 'Robinson', die iedere dag dezelfde kleren aan had en enkele lange, grijze baardharen had, regelde het allemaal. Drie keer per dag ging er een scheepstoeter af en dan moesten we naar de 'eetzaal' (een hutje met zelfgemaakte houten bankjes, een klein keukentje, 3 muren en een dakje) komen en werd het eten geserveerd. Er was geen keuze; we aten wat de pot schaft en dat was over het algemeen rijst 's middags, rijst 's avonds en een soort gefrituurde pannenkoek 's ochtends. En meestal zat er vis bij en als je geluk had ook wat groenten. Het was niet vies, maar ook zeker niet heel smaakvol en gezond. Alleen de avond dat we gekookte aardappels, tomaat en verse krab aten, was een goede verrassing.
Na dag één bleven er steeds nieuwe mensen bij komen in ons hostel. Het was net een chickenbus..alle hutjes zaten vol, maar toch kwamen er steeds meer mensen bij dan dat er weggingen. Die werden dan elders op het eilandje ondergebracht, maar aten wel met ons. De laatste dagen puilde de 'eetzaal' dan ook behoorlijk uit. 

Overdag vermaakten we ons prima met zwemmen in de Caribische zee, snorkelen, in de hangmat een boekje lezen, dolfijnen spotten op zee, gezellig kletsen met de andere eilandgasten, waaronder een leuk Nederlands meisje, en rondjes om het eiland lopen (ca. 15 minuten, dan waren we rond ;-)). Met snorkelen hebben we veel mooi koraal,  roggen, zeekomkommers en allerlei gekleurde visjes gezien.
Ook hebben we een boottocht gemaakt naar een ander bounty-eiland waar we mooi konden snorkelen en waar grote zeesterren leefden. Allebei hadden we nog nooit zulke grote zeesterren, van ca. 40-50cm, gezien. Erg mooi!

's Avonds was het donker, want er was geen stroom op het eiland; alleen één lichtpunt in de 'eetzaal'. Ons hutje had uiteraard ook geen stroom en bestond uit bamboepalen, een bamboedak, een bed, twee kratten met een plank erop als 'kast' en het strand was onze vloer. De douche en wc waren verderop op het eiland en stelden niet zoveel voor. Als ze zin hadden, maakten ze hem schoon en anders niet. De meeste mensen gingen immers toch alleen maar de zee in. 

Twee nachtjes op zo'n heerlijk bounty-eiland was eigenlijk het plan, maar we konden uiteindelijk pas zondag verder, dus het werden vier nachtjes. Een beetje te lang als je verder niet zoveel kan doen en het eten niet super is, maar ach dat is een luxe probleem..we zaten immers op een bounty-eiland;-).

Veel liefs,
Nol en Catelijne