Mission impossible?

Lieve allemaal, 

Is de grens van Panama naar Colombia oversteken een mission impossible? Nee, dat niet, want het is ons gelukt! Maar eenvoudig was het zeker niet en op sommige momenten ronduit vreselijk. Een 'once in a lifetime-experience', maar bij voorkeur niet vaker ;-).

Je kan de grens niet, zoals alle andere grenzen tot nu toe, over land oversteken. Dit noemen ze de zogenaamde Darien Gap. Er is daar alleen maar jungle met veel wilde beesten, drugssmokkelaars en guerillastrijders. De Panamerican highway die van het noordelijkste puntje van Noord-Amerika naar het zuidelijkste puntje van Zuid-Amerika loopt, wordt hier ook voor ca 150km onderbroken. Het is de bedoeling dat dit ooit nog wordt aangelegd, maar die plannen liggen er al lang en worden tot op heden niet gerealiseerd.
Er bleven dus twee opties over: 1) vliegen, 2) varen. Wij kozen voor optie 2 en besloten dit te gaan proberen vanaf de San Blas eilanden. Binnen optie 2 waren ook weer verschillende opties: een dure zeiltocht naar Cartagena, een plaats in Noordwest-Colombia, aanmonsteren op een vrachtboot of privé-zeiljacht of een speedboot naar Capurgana (West-Colombia). 

Vanaf ons eiland werd aanmonsteren erg lastig, want er kwamen verder geen zeilboten of vrachtschepen langs. 'Meneer Robinson' van ons hostel op eiland Robinson kon wel een speedboot regelen. Hij gaf aan dat je dan 's ochtendsvroeg vertrekt en 4-5 uur moet varen tot Colombia. En onderweg zouden we nog een keertje stoppen om te lunchen en te tanken. Dat klonk prima. Enige nadeel van de zomerperiode, januari t/m maart, is dat de zee woester is dan anders en daardoor gingen er iets minder boten. 

De schipper van de speedboot gaf aan 'meneer Robinson' door dat hij zaterdag of zondag zou gaan. Vrijdag wisten we uiteindelijk pas dat het zondag zou worden, maar zondag zou hij wel zeker gaan. Dus die boot hebben we maar geboekt. 

Zondagochtend stond het ontbijt bijtijds klaar, want onze boot zou tussen 8 en 9 uur komen en we moesten vanaf 8 uur klaar staan. 'Meneer Robinson' was zelf de hele ochtend weg, maar vertelde ons van tevoren precies waar de boot zou komen en alle verdere ins and outs.
Maar..8 uur geen boot, 9 uur geen boot, 9.30 uur geen boot. Toen we het aan wat andere Kuna-Indianen op het eiland vroegen, zeiden zij dat hij pas 10 uur zou komen. Maar..10 uur geen boot, 10.30 uur geen boot. Toen hadden wij eigenlijk al de hoop opgegeven op zondag nog te kunnen vertrekken. Maar voor de zekerheid gingen wij toch weer naar de Kuna-Indianen. Zij hadden 'meneer Robinson' net gesproken en die zei dat de boot pas om 11.30 à 12.00 uur zou komen, maar wel zeker te weten zou komen. Dat klonk toch weer een beetje hoopgevend. Om de tijd te doden, gingen we maar weer een boekje lezen in de hangmat. Tegen 11.30 uur kwam 'meneer Robinson' terug. Hij bevestigde dat de boot echt zou komen. En hij kreeg gelijk...tegen 12 uur kwam eindelijk onze boot naar Colombia. 

Het was een relatief kleine boot voor
zeewaardige begrippen. Naast ons waren er nog 5 passagiers, 2 schippers en een Kawasaki motorfiets aan boord. De boot, en daarmee ook wij en onze tassen, klapten steeds op de golven, maar we werden gelukkig niet nat. Al met al leek het toch nog voorspoedig te gaan. Na circa 1,5 uur stopten we bij een plaatsje op een groot San Blas-eiland (Nargana) vlak voor de kust; wij dachten om te lunchen en te tanken. Maar al snel werd ons duidelijk gemaakt dat we hier bleven en pas de volgende dag om 8 uur verder zouden gaan. De jongen met de motor had namelijk onvoldoende geld bij zich. En dit was het enige San Blas-eiland met een bank. Deze bank was alleen op zondag dicht en zou maandag om 8 uur pas weer opengaan. We hebben vanalles geprobeerd en zaten behoorlijk te balen, maar ze gingen echt niet verder. Dus op naar het avontuur dan maar, dachten we :-). We kregen een primitief maar prima hotelletje (gratis) aangeboden. Na ons hutje waren een hotelkamer met stroom, een 'tuintje' met een zitbank, een gedeelde, schone badkamer met een lauwe douche heel fijn. En dit dorpje had zelfs gewoon twee kleine restaurantjes en dat was na ons 'all inclusive'-eiland een hele verademing. We hebben lekker geroosterde kip met frietjes gegeten..heerlijk :-)!

De volgende dag gingen we inderdaad verder met onze boottocht nadat onze motor-man naar de bank was geweest. Alleen vertrokken we uiteraard niet om 8 uur, maar pas tegen negenen gingen we de boot in. En onze nacht op het eiland bleek voor niets te zijn geweest, want de motor-man had geen geld kunnen opnemen. Hij mocht echter toch mee, want de boottocht kon hij wel nog net betalen. 
Ik mocht achterin de boot zitten, de plek voor oudere mensen en zwangere vrouwen ;-), omdat het klappen van de boot daar het minst is. Overigens is het wel de plek die het natst wordt en waar je het meest in de benzinelucht zit. 

Iedereen trok uit voorzorg poncho's, plastic tafelkleden, handdoeken, capuchons, etc. over zich heen. Wij volgden dit voorbeeld en trokken onder ons zwemvest een regenponcho aan. Tot slot kregen we een extra zwemvest om het harde bankje iets comfortabeler te maken en toen waren we klaar voor vertrek. Inmiddels was het na 9 uur. 

Na 10 minuten redelijk rustig achter de eilanden langsgevaren te zijn, begon de nachtmerrie...1,5 uur lang zaten we in immens hoge golven (3-4meter). Hele golven kwamen over ons heen en werkelijk alles was drijf- en drijfnat (ook onze handbagage met paspoorten, telefoons, e.d.) en overal zat zout. Zo'n regenponcho helpt hier absoluut niet meer tegen. Soms was het zelfs lastig naar adem te happen, door de hoeveelheid zout water die in je gezicht kletterde. Normaal gesproken heb ik nooit last van zeeziekte, maar dit was voor mij ook echt teveel en ik volgde Nols voorbeeld door een pilletje in te nemen. Af en toe dachten we echt dat de aankomende golf de boot omver zou werpen, maar onze schippers hielden dapper de boot onder controle. 
Na circa 1,5 uur kwamen we weer in een gebied met eilanden en daarmee in rustiger vaarwater. We konden weer normaal zitten, het zout uit onze ogen halen, wat drinken, zonnebrand smeren  en een beetje opdrogen en opwarmen. En dan was er eindelijk een korte pauze om te tanken, te plassen en even onze benen te strekken. De wc was een hokje op palen met een gat in de vloer dat direct boven de zee zat ;-).

Na deze korte stop vervolgden we onze tocht. We waren wel aan het stuiteren op de golven, maar het was vele malen beter dan voorheen. Op het laatste half uur voor Puerto Obaldia, de Panamese grenspost, na. Daar werden de golven weer rond de 3-4 meter hoog en begon de ellende weer. Gelukkig was dit maar een half uurtje en was het einde in zicht. 
15 Uur kwamen we aan in Puerto Obaldia en moest alle bagage, op de motor na, van boord. De politie/douane checkte werkelijk alles; alles moest uit de tassen. Daarna konden we onze stempel halen. Voor ons ging dat voorspoedig, maar de enige twee overgebleven medepassagiers zorgden voor oponthoud. Met name de motor-man zorgde weer voor gedoe. Zijn paspoort was te nat, waardoor de migratie weigerde een stempel te zetten. Hij kon het land nog niet verlaten. Uiteindelijk heeft onze schipper het probleem opgelost door het paspoort te drogen boven een kaars. Het kostte wat tijd, maar is gelukt. Hij kreeg ook z'n stempel en we begonnen aan het laatste half uur. Weer een heftig stukje met metershoge golven en de boot maakte nog een paar flinke klappers.

Om half 5 was het zover: missie geslaagd! We zijn aangekomen in het leuke, Caribische dorpje Capurgana in Colombia. Nog even snel langs de politie en naar de immigratie en dan..relaxen!

's Avonds waren we moe, koud, hongerig en alles deed pijn van de zon, het zout en het stuiteren. Na het eten gingen we dan ook lekker vroeg slapen, helaas op een matras dat meer leek op een plank dan een matras. Maar we waren zo moe dat slapen toch wel lukte. 
Dinsdag besloten we als rustdagje te nemen. 

Capurgana is omringd door zee en jungle en er kunnen geen auto's komen. Verder reizen is alleen per boot of vliegtuig mogelijk. Nog 2,5-3 uur op zee in een speedboot zagen we eigenlijk niet zitten, maar vliegen bleek ook geen optie..de eerstvolgende mogelijkheid was pas een week later. Dus woensdagochtend stonden we toch weer klaar voor de boot. Deze keer wel beter voorbereid met plastic zakken om onze backpacks. We hadden het ergste verwacht, maar dit tochtje viel 100% mee. We werden wel goed nat, maar daar hield het bij op...geen metershoge golven, zeeziekte, angsten en pijn door het stampen. Na ca 2-2,5 uur varen kwamen we al aan in Turbo. Vanaf hier zijn we weer in de bewoonde wereld met auto's, bussen, pinautomaten en WiFi. 
We namen uit Turbo direct de bus naar Monteria (ca 4 uur). Hier slapen we lekker een nachtje in een heerlijk hotelletje om morgen (donderdag) door te reizen naar Cartagena. 

Veel liefs uit Colombia,
Nol en Catelijne

Ps: Eerder konden we de foto's van onze bounty eilanden niet uploaden, doordat de verbinding te zwak was. Nu zullen we dit alsnog doen.