nol als machinist, the iceman

Lieve allemaal,

Woensdag zijn we eind van de middag naar het Noordelijker gelegen plaatsje Riobamba vertrokken waar we een leuk hosteltje (El tren dorado) vonden. Riobamba is niet heel spectaculair, maar heeft leuke eettentjes en een mooi station, vanwaar je twee bijzondere treinreizen kan maken.

We waren woensdag net voor sluitingstijd op het station. Voor de kaartjesverkoper niet ideaal, want nu moest hij overwerken ;-). Het kopen van een treinkaartje is immers een behoorlijk omvangrijk administratief proces. Je krijgt zowel een kaartje ter grootte van een A4 alsmede een factuur. Daarnaast moet iedere reizigers afzonderlijk op twee plaatsen in het systeem ingevoerd worden en kan je geen kaartje kopen zonder dat je paspoort uitvoerig gecheckt wordt.
Maar hier houdt het niet bij op. Zodra we de volgende middag aankwamen voor de treinreis moesten we op het perron in een rij gaan staan en werden onze kaartjes en onze paspoorten weer gecontroleerd en afgestempeld. Vervolgens moesten bij binnenkomst in de trein onze kaartjes nog afgescheurd worden. Een behoorlijk karwei dus;-). Ook de hoeveelheid personeel op de trein lijkt niet heel efficiënt: 1 machinist, 1 'helper' (voor de wissels), 1 gids en maar liefst 8 motorrijders die voor de veiligheid met ons meerijden en het verkeer bij iedere overgang tegenhouden. En dat allemaal op 35 passagiers. Het is namelijk niet echt een trein, maar meer een soort bus op het spoor.

Donderdagmiddag hebben we een treinreis gemaakt door de Andes naar het zogenaamde Laguna de Colta. Weer een mooie rit! Op het eindpunt hadden we eigenlijk een heel programma met het bezoek aan een kerkje, een marktje, een dansshow, een universiteit en het meer. Maar wij hebben ons eigen plan getrokken. Toen iedereen onze treinbus verliet, zijn wij naar de machinist gegaan. Hij moest gaan keren en wij mochten mee. Na een paar meter zei hij dat Nol wel even mocht rijden. Het besturen ging net als bij een bus; dus gewoon een schakelbak. Alleen hoeft er niet gestuurd te worden. Het ging zo goed dat Nol het hele stuk tot en met de keerlus mocht rijden. Erg leuk!
Achteraf hoorden we dat dit eigenlijk verboden is, dus we hadden weer veel mazzel. Daarna nog het meer bezocht en de dansshow bekeken.

De zogenaamde 'tren del hielo' hebben we vrijdagochtend om 8 uur gedaan. We hadden weer hetzelfde team op de trein, dus dat was gezellig. Deze rit door de Andes was qua natuur nog mooier dan de vorige. We kwamen nu dichtbij de Chimborazo vulkaan. Dit is een slapende vulkaan met een gletsjer erop. Het bijzondere is dat deze berg het verst verwijderd is van het middelpunt van de aarde en het dichtst bij de zon staat; dat is dus niet de Mount Everest.
Ons eindpunt was het hoogste treinstationnetje ter wereld, op meer dan 3.600 meter. Daar hebben we de woningen van Indianenstammen bekeken, koffie gedronken en een ijsje gegeten. Dat ijsje was gemaakt van ijs uit de gletsjer dat door de 'iceman' (70 jaar) zelf was uitgehakt.

Veel liefs,
Nol en Catelijne