Bodemloos meer en Lost

Lieve allemaal,

Dinsdag kwamen we aan in een leuk en gezellig hostel in Latacunga (hostal Tiana). We hebben hier 1,5 dag gerelaxt, rondgewandeld en wat geshopt. Daarna zijn we in de loop van de donderdagochtend met de bus vertrokken naar Quilotoa, een Indianendorpje op ruim 3.900 meter in de Andes.

De stijging van ruim 1.100 meter t.o.v. Latacunga merkten we wel. Naast de ijlere lucht was het direct een stuk frisser. Gelukkig waren we hier op voorbereid en hadden we warme kleren meegenomen. Quilotoa is een klein dorpje met een paar hosteltjes en restaurantjes, waar je overal hetzelfde kunt eten..aardappelsoep vooraf en daarna rijst, aardappels, wat salade en kip of rund. Het plaatsje zelf is niet heel bijzonder, maar de omgeving is heel mooi. Vooral het blauwgroene kratermeer is prachtig. Volgens de lokale bevolking heeft dit meer geen bodem. Dat is natuurlijk niet mogelijk, maar 250 meter schijnt het wel diep te zijn. We zijn tot circa halverwege afgedaald naar het meer, maar verder lukte niet doordat het erg glad werd.

Einde van de dag werd het erg koud, dus zijn we lekker ons houtkacheltje in de hotelkamer gaan aanmaken, hebben we met dekentjes voor de kachel gezeten en hebben we extra laagjes kleding aangetrokken. 's Avonds aten we gezellig met alle hotelgasten aan een lange tafel..we kregen het vaste menu met aardappelsoep. Een warme douche daarna zat er niet meer in, want het warme water bleek het niet meer te doen en 's nachts en 's ochtends hadden we helemaal geen water meer.
Maar het maakte niet uit, want we kregen een goed ontbijt, onze houtkachel deed het nog steeds goed, we hadden heerlijk geslapen onder drie dekens en het was prachtig weer. Om half 9 's ochtends vertrokken we al met onze rugzakken op naar het volgende dorp. Het zou een hike van 4-5 uur zijn, maar grotendeels naar beneden. Volgens de locals ook goed te doen als je zwanger bent. Het eerste uur zouden we langs de krater lopen. De beschrijving was als volgt: 'als je bij een zandvlakte met mooi uitzicht over de krater komt, zoek je een 'dirt road' naar links die leidt naar het eerste dorp'. Dit klonk makkelijk. Helaas waren er alleen wel drie van die zandvlaktes. Bij de eerste ging het al mis. Er was een pad links naar beneden en een zandvlakte rechts omhoog. Wij namen het pad naar beneden..fout! Gelukkig werden we na een tijdje teruggefloten door locals. We moesten een stukje terug en een behoorlijk stuk klimmen om weer op het juiste pad te komen. Achter ons was een stel eveneens verkeerd gelopen.
Toen we bij de tweede zandvlakte kwamen, gingen we weer de mist in en moesten we over nogal steile, gladde minipaadjes lopen, die vervolgens gewoon ophielden tegen de steile wand van de kloof. Ook niet echt een succes, ondanks het mooie uitzicht. Een local vertelde ons dat we wederom een stuk moesten klimmen om weer op het pad uit te komen. Tijdens het klimmen, kwamen we het andere stel weer tegen. Zij hadden dezelfde routebeschrijving ;-). Inmiddels waren we al bijna 2 uur verder en vermoeiden de hoogte, het klimmen, de rugzak en onze trappelende medereiziger ons wel. We besloten over de kraterrand terug te lopen naar Quilotoa, genietend van de mooie omgeving. In Quilotoa namen we de bus terug naar Latacunga.

Veel liefs, Nol en Catelijne